شیرینی اش به تلخی اش می ارزد

بعد از سکونت اولین سالم،برای تکمیل مدرسه بازهم سال دیگر را ماندم.هر چند برای یک معلم پرسابقه چنین انتخابی کارعاقلانه ای نیست.اما در عهدی که با خدای خود بسته بودم.عقیده و ایمان قلبی داشتم.ادامه حرکتهای ورزشی ام در انتخاب دچار چالش می شد.اما با تلاش و کوشش بیشتر و صبر و بردباری قابل اجرا بود.

سال دوم سکونت در روستای هفت چشمه،بدترین دوران عمرم بود.هر چند آدم خوش بینی هستم.و در برخورد با این حوادث آبدیده هستم.اما فشارها و درد و رنج ها و مشکلات به حدی بود.که از آخرین بازمانده های صبر و بردباری ام استفاده کردم.

این خاطرات نگینی خواهد بود.که سالها در گذر زمان حتما انسانهای خوش بین و با سلیقه خواهند ستودو همراه یک انسان و معلم دردمند این راه خواهند گریست.اما فرهنگ زیبایی خواهد ماند.

و تقدیم :

تقدیم به آقای بابک پزشکی سرباز معلم دلاور ایران زمین،با آنکه در مدرسه ما مشغول بکار نبود.اما زیبایی اینکار را درک کرده بود.تا یارو یاور و دوست و برادر و دست راست من در این حرکت بزرگ باشد.

وتقدیم به انسانهای وارسته و مهربان و خیر، مدرسه را در این راه بزرگ یاری کردند.تا یاد و نامشان به نیکی و احترام یاد شود

با این لینک در سایت میانالی پیوند خورده است.

http://ghara-baloch.blogfa.com/post/5531