مولوی وعطار در پی تبرئه ابن ملجم

مولوی و تبرئه ی ابن ملجم لعنة الله علیهما و دروغ بستن به امیرالمومنین علیه السلام!!

پیر قونیه ـ مطابق با مکتب سایر جبری مسلکان عامّه (مشهور به اهل سنّت) ـ "ابن ‏ملجم”، شکافنده شریان ‏های مقدس خون خدا را، آلت حق می ‏شمارد، و بزرگ جنایت او را ـ که روی تاریخ بشریت را سیاه کرده است ـ غیر قابل طعن و ملامت می‏ داند!!

شگفتا! کار دروغ ‏پردازی و باطل ‏سرایی او به آنجا رسیده است که به هواداری از خوارج و نواصب، در عالم خیال ‏بافی و عداوت و دشمنی آشکار خویش با مظلومان معصوم، از زبان امیر عالم وجود، خطاب به "ابن ‏ملجم” می ‏سراید :

من همی گویم بر او جف القلم!
زین قلم بس سرنگون گردد علم!

لیک بی‏ غم شو شفیع تو منم!
خواجه روحم نه مملوک تنم!


وی همچنین از زبان امیرالمؤمنین صلوات الله علیه خطاب به ابن ملجم ملعون می گوید :

هیچ بغضی نیست در جانم زتو!
زآنکه این را من نمی دانم زتو!

آلت حقی تو فاعل، دست حق!
چون زنم بر آلت حق طعن و دق!



مولوی لعنت الله علیه از زبان امیرالمومنین علیه السلام این چنین دروغی می سازد و می گوید امیرالمومنین علیه السلام معتقد است ابن ملجم  مجبور به کشتن او بوده و آلت حق و دست حق بوده است ....



مولوی ظاهرا در این موضوع مثل موضوعات بسیار دیگر تحت تاثیر عطار نیشابوری بوده است که خود گفته است:

هفت شهر عشق را عطار گشت        ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم

 

و یا گفته است:

عطار روح بود و سنایی دو چشم او     ما از پی سنایی و عطار آمده ایم

 

عطار نیشابوری در منطق الطیر در اشعاری تحت عنوان شفقت علی علیه السلام با ابن ملجم چنین می گوید:

چونک آن بدبخت آخر از قضا
[یعنی ابن ملجم از روی اجبار خداوند]
  
   
 ناگهان آن زخم زد بر مرتضا
[بر حضرت امیر المومنین علیه السلام ضربت زد]



می بینیم که عطار نیز عمل ابن ملجم را از سر جبر و قضای الهی و نه اختیار ابن ملجم می داند. عطار در ادامه  در مسیر قباحت زدایی از عمل ابن ملجم می گوید: 

مرتضی را شربتی کردند راست     مرتضا گفتا که خون ریزم کجاست

شربت او را ده نخست آنگه مرا     زانک او خواهد بُدَن هم ره مرا

شربتش بردند او گفت اینت قهر     حیدر اینجا خواهدم کشتن به زهر

مرتضا گفتا به حق کردگار             گر بخوردی شربتم این نابکار

من همی ننهادمی بی او به هم    پیش حق در جنت المأوی قدم

مرتضا را چون بکشت آن مرد زشت   مرتضی بی او نمی‌شد در بهشت

 

عطار مدعی است که اگر ابن ملجم آن شربت را از علی علیه السلام گرفته و خورده بود، آن حضرت بدون ابن ملجم وارد بهشت نمی شد! و این البته بر خلاف همه مسلمات اسلامی و قرانی و شیعی در باره جنایتکاران تاریخ است. حتی در منابع اهل سنت به روایت احمد بن حنبل از رسول خدا صلی الله علیه و آله آمده است که آن حضرت خطاب به امیر المؤمنین فرمود: شقی ترین در میان امتهای پیشین پی کننده شتر صالح بود و شقی ترین فرد در امت آخرالزمان قاتل توست. (بحار الانوار، ج ۴۲ ص ۲۳۷)

 

ابن عباس می گوید: ابن ملجم از نسل قدّار پی کننده شتر صالح بود و ماجرای این دو یکی است. زیرا قدار در پی عشق زنی به نام رباب، شتر صالح را پی کرد و ابن ملجم هم به خاطر عشق به قطام امیر المؤمنین را کشت.(بحار الانوار، ج ۴۲ ص ۲۳۷)


بله این است موضع عرفان و تصوف در برابر ابن ملجم اشقی الاشقیاست.

اما موضع شیعه در برابر ابن ملجم و اصحاب سقیفه و اولی و دومی و سومی و توجیه گران ظلم و جنایت اینان چیست؟ در زیارت مخصوصه حضرت امیرالمؤمنین چنین می خوانیم:

 

لعن الله من قتلک و لعن الله من خالفک و لعن الله من افتری علیک و لعن الله من ظلمک و غصب حقک و لعن الله من بلغه ذلک فرضی به انا الی الله منهم برآء …الحمد لله الذی جعل النار مثویهم و بئس الورد المورود.

 

مولای ما امیر المؤمنین! خداوند قاتل تو و مخالف با تو و دروغزن بر تو را لعنت کند و نیز لعنت خداوند بر آن که به تو ظلم کرد و حقت را غصب نمود و لعنت خدا بر هر کسی که این را بداند و به آن رضایت دهد. من از همه اینان بیزارم. … و خداوند را از این بابت که جهنم را که بد منزلگاهی است، جایگاه اینان قرار دارد، سپاس می گویم.

از اعمال مخصوص این شبها (به کوری مولوی و عطار و مریدانش)100مرتبه:
اللّهمّ العن قَتلةَ امیرَالمؤمنین

قضاوت با شما اهل حقیقت ....

سند:
(مثنوی معنوی/ دفتر اول/ ص۱۹۰)
 منطق الطیر، عطار نیشابوری، بخش (در تعصب گوید)، حکایت (شفقت کردن مرتضی[ع] بر دشمن)