جسارت شمس تبریزی به ساحت قرآن و نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله

 انحرافات شمس تبریزی پیش آن چیزی است که بتوان در مختصر ذکر کرد من جمله :

سحر و تسخیر اجنه – مذمت علما – درخواست نامشروع (شاهد بازی و شرب خمر) – اعتقاد به لورالیسم – اعتقاد به فرح و خوشحالی در روز عاشوراء – اهانت به حضرت صدیقه طاهره علیها سلام – اعتقاد به فریضه و واجب بودن سماع   اشاره نمودیم.

 

برای نمونه اینکه شمس تبریزی ، مقام معرفت و خوف و خشیتِ برترین بانوی خلقت، حضرت فاطمه زهرا علیها السلام را خوار و پست شمرده و ضمن اهانت صریح به ایشان، عبادت ام الائمه علیهم السلام را ناشی از محبت و شوق نمی داند و چنین می‏ گوید:

«مردم را سخن نجات خوش نمی‏ آید، سخن دوزخیان خوش می ‏آید… لاجرم ما نیز دوزخ را چنان بتفسانیم . که بمیرد از بیم! فاطمه رضی اللّه‏ عنها عارفه نبود، زاهده بود. پیوسته از پیغمبر حکایت دوزخ پرسیدی.» [1]

 

اما شمس پا را فراتر نهاده و در کمال وقاحت و جسارت به قرآن و ساحت نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله توهین می کند و می گوید که خواندن قرآن مرا تاریک می کند و رساله مخلوقات تاریک کننده هستند چه محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) باشد چه غیر محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) (نعوذ بالله):

« مرا رساله ی محمدرسول الله سود ندارد!

مرا رساله ی خود باید ! اگر هزار رساله ی غیر بخوانم تاریکتر شوم!

خداست که خداست. هر که مخلوق بود خدا نبود، نه محمد نه غیر محمد! » [2]

متاسفانه بناست مسئولین ممکلت، با صرف هزینه های میلیاردی از بودجه بیت المال ، مرقد و آرامگاهی بزرگ برای چنین شخصی بنا نموده و وی را به عنوان امامزاده معرفی نمایند! 

[1] مقالات شمس،151

[2] مقالات شمس تصحیح محمد علی موحد ص 270