به یاد فقیهی که مذهب مدیون اوست.

 

 

پنجشنبه نهم جمادی الاول سال هفصد و هشتاد و شش، پیش از اذان ظهر، مردی را که پنجاه و دو سال داشت با ضربات شمشیر به قتل رساندند. او از بزرگترین فقیهان تمام تاریخ شیعه بود! تو او را نمیشناسی! تلویزیون چیزی درباره اش نگفته و نخواهد گفت. چرا که او نه فوتبالیست است و نه خواننده و نه هنرپیشه و نه صوفی و عارفی در مسلک مولوی و ابن عربی! او فقیه بود! عالمان سنّی اجتماع نموده و او را خطری برای «دین خدا» معرفی کردند. جرم بزرگ او دفاع از مکتب امیرالمومنین بود. در «حکومت ظلم و نیرنگ و فریب» همواره عالمان حقیقت گو مهجور و در بند و محصورند! دروغگویان نامه ای برای حاکم دمشق نوشتند و او را «اهل بدعت» و «کافر» نامیدند. گفتند: به «خلفای غاصب» مومن نیست! و اهل «نفاق» و «ضد وحدت» است! مدعی شدند از اسلام برگشته و با نهضت سربداران شیعه در ایران مرتبط است. «ابن جماعه» قاضی القضات دمشق حکم به «ارتداد» و فرمان به «قتل» او داد. گفتند: «بیا و از منبر مسجدی بالا برو و توبه کن! تا تو را آزاد سازیم» گفت: «از حب اهل البیت توبه کنم؟! هرگز!» پنجشنبه نهم جمادی الاول سال هفصد و هشتاد و شش، پیش از اذان ظهر با ضربات شمشیر او را به قتل رساندند. پس از آن که بدنش ساعت ها بر زمین ماند و عالمان سنّی بر پیکرش لعن و نفرین سر دادند، بدن بی جان او را برداشته و از گردنش طنابی عبور داده و پیکر مُرده او را به دار آویختند. جماعت جمع شدند تا این کافر بزرگ را که جرمش «محبّت آل الله» بود نگاه کنند. به یکبار فقیهی از فقیهان سنّی حکم به سنگسار او داد. زن و مرد سنگ برداشته و پیکر بی جان این فقیه شیعه را سنگ باران کردند. اما هنوز دل های جماعت سنّی آرام نگرفته بود. فقیهی دیگر فتوایی تازه صادر کرد «بسوزانیدش!» او را از دار پایین کشیدند و جسم بی جانش را در شعله های آتش انداختند و بعد خاکستر سرد شده او را به باد سپردند. او شیخ شمس الدین محمد بن مکی معروف به شهید اول است. گوش کنید ... هنوز صدای او در میان زوزه باد به گوش میرسد که فریاد می زند «اشهد ان علی ولی الله» یا علی مدد.

مولف مجید پورولی کلشتری.