نام من عشق !

 

 

1393/2/2

علیرضا امیرخیزی

دفتر   : شخم بر ذهن سوخته

ردیف : 17

نام من عشق !

 

چه بی تاب است واژه ی " وداع "  ،

برای آویختن بر  زبان تو !

و چه شتابان

قطره ی  اشک

به برهوتِ  چشمانت

به هیئتِ دریایی که مرا غرق کند !

اینک  هجران ...

با هیبتِ هراسناکش

در آستان خانه ام کمین کرده

و لاشخورانِ عاشق

سورِ پرواز داده اند

در آسمانی که عشق نامیدیم همه ی  عمر !

اینک تنهایی مرا می سراید ...

چونان رهزنی  درگذرگاهِ رویاها

سازِ درد در کمر وترانه ی  آه بر لب !

و آنک  نگاهِ توست  

که اشتیاق را از آغوش من باز پس خواهد گرفت

تا سرانجامِ این عشق رقم بخورد

ابدیتِ یک فکر ،

بی حضورِ من در عمق چشمانت !

و بی هر نگاهِ سبب سازِ تو بر حیات من !

چرا که من

عشق تورا

هرگز به رنگِ  شب نیالودم !

چرا که رهایی  تو را

به عشق تو

نفروختم !

من

بوسه هایم طعم لزجِ زمینی ندارند !

زیرا رهایی ست

تجسمِ  باورهای من  ! و تمامیت ما نیز !

واینچنین

از هماغوشی با تو گذر می کنم

چون گذر از دروازه ی طلسمی

که برای اسارتِ ذهن ساخته اند !

و اینگونه از وجودِ من گذر خواهی کرد

چونان گذر از عشق !

چونان گذر از من !

و آنگاه ...

شاید خود را

عشق بنامم !