روشن گویا

دیری ست که از روی دل آرای تو دوریم

محتاج بیان نیست که مشتاق حضوریم

تاریک و تهی پشت و پس آینه ماندیم

هر چند که همسایه ی آن چشمه ی نوریم

 خورشید کجا تابد از این دامگه مرگ

باطل به امید سحری زین شب گوریم

زین قصه ی پر غُصّه عجب نیست شکستن

هر چند که با حوصله ی سنگ، صبوریم

گنجی ست غم عشق که در زیِر سرماست

زاری مکن ای دوست اگر بی زر و زوریم

با همّت والا که بَرَد مِنّت فردوس ؟

ازحورچه گویی که نه از اهل قصوریم

او پیل دمانی ست که پروای کسش نیست

ماییم که در پای وی افتاده چو موریم

آن روشنِ گویا به دل سوخته ی ماست

ای سایه ! چرا درطلبِ آتش طوریم

شاعر : هوشنگ ابتهاج (ه.ا.سایه )

دکلمه از: صراحی

موسیقی از: گروه دنگ شو - لالایی ارواح