تورا استثمار میکنند ...

توده مردم از تو می خواهند جزیی از آنها شوی.

می خواهند که عقل و هوشت را تسلیم آنها بکنی.

می خواهند به ساز آنها برقصی و به رنگ آنها در آیی.

این ریشه اصلی نابودی هوشمندی انسان است و وقتی

هوشمندی از بین برود، ممکن نیست بدانی شادمانی چیست.

هر کودکی شادمان بدنیا می آید و تقریبا هر کودکی مسموم

می شود. تا بیاید بفهمد که با خود چه آورده است،

با عنوانهایی زیبا فلج و از کار افتاده می شود- ممکن است

آنرا تعمید بنامند. اینها پندارهایی کاملا ابلهانه اند. او را

شرطی می کنند و انواع شرایط را بر او تحمیل می کنند.

تا زمانیکه به مرده ای تبدیل شود، همه هوشمندی اش در

جایی در راه از دست می دهد و خرفت می شود.

بدبخت و ذلیل می شود. تو را استثمار می کنند.

به تو می گویند « تو به این دلیل بدبختی که در زندگی های

گذشته گناه کرده ای، زیرا پرهیزگار نیستی.

اگر بدبخت هستی، پس اعتراف کن. اگر بدبختی،

پس عبادت کن. » چنین حرفهایی جذاب و فریبنده اند،

زیرا از آنجا که مردم قصد دارند از بدبختی نجات پیدا کنند،

حاضرند از هر ایده ای پیروی کنند. انسان نادان و خرفت

نمی تواند بفهمد که چه کار دارد می کند، چرا آنرا انجام

می دهد و به کجا می رود. نخستین چیزی که او لازم دارد،

رها ساختن هوشمندی و هوش دربند شده خویش است.

آنگاه شادمانی به سادگی پدید می آید. شادمانی یک

محصول جانبی است. وقتی از هوشمندی خودآگاه شوی،

بی درنگ غرق در احساس شادمانی می شوی.