هسته ی وجود

ما درخود ستاره ای بی نهایت زیبا داریم.

ما ستاره هستیم.

البته غبارها و ابرهایی فراوان ما را گرفته اند

و اگر کسی از بیرون بنگرد ستاره ای نخواهد یافت.

هدف مراقبه رخنه کردن در ابرهای تاریکی است

که ما را فرا گرفته اند و رسیدن به هسته وجود،

جایی که نور ابدی در آنجا است.

جایی که زندگی با شعله ای از شور و نشاط ؛

شادمانی و زیبایی ای چشمگیری شعله ور است.

این درونی ترین شعله همان خداست.

سفر دشوار اما بسیار پر بار است.

و سفر فقط در آغاز دشوار است.

آنگاه که تو طعم آن لذت ناشناخته ؛

آن احساس رهایی و هیجان ناشناخته را بچشی؛

سفر دیگر دشوار نخواهد بود.

آنگاه هر لحظه  آن از چنان زیبایی دل انگیز ؛

نشاطی بی بدلیل و شور وحالی عظیم

برخوردار خواهد شد که حاضر خواهی بود

هر گونه سختی را به جان بخری.

حتی حاضر خواهی بود در راه آن جان دهی.

زیرا آنگاه  خواهی دانست که حتی مرگ نیز مرگ نیست.