چشمان سخن گوی تو خاموشم کرد.

‍ :

 

اگر به چیزی بچسبی ثابت می شوی.

آینه گون باش.

آینه به چیزی نمی چسبد.

جلوی آینه می ایستی و آینه تو را منعکس می کند، کامل

منعکس می کند.

آینه از منعکس کردن تو خوشحال است.

آینه تو را جشن می گیرد.

حضورت را جشن می گیرد.

اما لحظه ای که می روی، دیگر رفته ای.

آینه به تصویرت نمی چسبد.

آیینه از تو یاد و خاطره نمی آفریند؛

آینه دیگر به تو فکر نمی کند.

هیچ نوستالوژی نمی آفریند.

فکر نمی کند که: اوه، او چقدر زیبا بود.

کی بر می گردد؟

آینه تو را دنبال نمی کند.

نه در فکرش و نه در رویاهایش.

لحظه ای که ناپدید می شوی،دیگر ناپدید شده ای.

این عدم وابستگی است.

وقتی آنجایی، آنجا هستی.

آینه تو را زندگی میکند، به تو عشق می ورزد،

به تو خوشامد می گوید، تو را در قلبش می گذارد.

اما لحظه ای که می روی دیگر رفته ای و

آینه دوباره خالی می شود.

این کل راز عدم وابستگی است.

زندگی در دنیا اما به دنیا تعلق نداشتن.

به مردم عشق بورز اما وابستگی نیافرین

زیبایی های دنیا را منعکس کن،

زیبایی های این جهان بسیار زیاد است اما نچسب .

ذهن چسبناک، آینه گونگی اش را از دست می دهد.

آینه گونگی بوداگونگی است .

اگر کیفیت آینه گون را مدام تازه نگه داری،

جوان ماندن و خالص ماندن و معصوم ماندن است .

بشناس اما دانش نیافرین،

عشق بورز اما تمایل نیافرین .

زندگی کن به زیبایی و تمام و کمال زندگی کن،

خودت را در لحظه رها کن اما به عقب بازنگرد.

این هنر وابسته نبودن است .

و این همان جایی است که نکته را از دست می دهی.

تو انسانی را دوست داری و یک روز او می رود.

با کسی دیگر می رود.

یا شاید همچنان با توست اما دیگر با تو نیست.

دیگر قلبش برای تو نمی تپد، پل شکسته شده است

یا شاید بمیرد، هزار و یک اتفاق ممکن است بیفتد.

ناگهان آن لذتی که از تو در وجودش بوده، ناپدید شده است.

یکروز آنجا بوده اما ناگهان روز دیگر نیست.

چه باید کرد ؟

باید چسبید ؟

باید به گذشته فکر کرد ؟

باید درباره آینده تصویر سازی کرد ؟

باید امیدوار بود که باز اتفاق دیگری بیفتد ؟

باید امیدوار بود که باز باد بیاید و ابرها بروند

و خورشید بدرخشد؟

سپس درگیر می شوی و خلوص

آینه بودن را از دست می دهی.

تمام بدبختی ها از این می آیند.

بدبختی چیزی نیست جز سایه وابستگی.

انسان وابسته به برکه ای راکد تبدیل می شود

و دیر یا زود می گندد. دیگر جاری نیست...