حس کردن « من هیچکسم »

حس کردن   « من هیچکسم » دشوار است .

چه دیگران موافق باشند یا نباشند ،

همه فکر می کنند کسی هستند .

هر کسی فکر می کند که کسی است !

این بسیار معمولی است ؛ هر ذهن معمولی

فکر می کند که کسی است .

لحظه ای که درک کردی هیچکسی ،

فوق العاده و نادر می شوی ، گلی بی همتا و

غیر قابل مقایسه می شوی . احساس هیچکسی

در درونت فضایی ایجاد می کند . نفس حل می شود ،

مرکز دروغینت دیگر آنجا نیست . جادار می شوی .

اکنون جاودانگی می تواند وارد تو شود . این فضا ،

این خالیا می تواند به هستی اجازه دهد

که در تو شکوفا شود .

تو با کسی بودنت پر شده ای . تو این و آنی .

ذهن چنان حیله گر است که حتا می توانی این کسی

بودن را با  "هیچکسی" ایجاد کنی .

 تمام موانع و قید و بندها ، سرکوبی ها ، عقاید ،

نگرش ها ، مفاهیم را دور بریز . ساده باش ،

مانند کودک معصوم باش و بعد وارد بُعد متفاوتی شده ای .

آنگاه می توانی وارد دنیای ناشناخته شوی .

به همین دلیل با ذهن ، حقیقت نمی تواند شناخته شود .

ذهن یعنی گذشته و حقیقت یعنی همین لحظه ،

پس تو نمی توانی با ذهن به حقیقت نزدیک شوی .

ذهن مانع است ، تنها مانع .