منتظر ماند

 

هنگامی که من دانشجوی دانشگاه در

دوره ی فوق لیسانس بودم،

پسری به شدت به من علاقه مند بود.

او پسر زیبا بود، اما علاقه ی من در آن

هنگام متوجه ی انسانی نبود،

من دیوانه ی یافتن خدا بودم!

بعداز امتحان، وقتی که او داشت دانشگاه

را ترک می کرد...

البته او قبلا منتظر من مانده بود و من این را

می دانستم، منتظر مانده بود و مانده بود

تا من به او نزدیک شوم.

معمول این است که مرد به زن نزدیک شود.

برای زن خوشایند است که مرد به او نزدیک گردد.

ایده ای عجیب!

که من قبول ندارم.

هرکسی که نزدیک شود، قشنگ و دلنشین است.

در واقع کسی که قدم پیش می گذارد، شجاع است.

هنگامی که داشتیم دانشگاه را ترک می کردیم،

او گفت:

" دو سال است که منتظرم، من عاشق تو هستم، ما

نمی توانیم برای تمام زندگی باهم باشیم؟"

گفتم:

" اگر مرا دوست داری، پس لطفاً مرا تنها بگذار.

من هم به تو عشق می ورزم، و به همین دلیل تو

را تنها می گذارم؛ چون من آن چه را به نامِ عشق

اتفاق می افتد را می شناسم.

آدم ها دارند زندانی می شوند، زنجیر می شوند،

همه ی شادی خود را از دست می دهند و زندگی ای

خسته کننده و بی روح را ادامه می دهند.

بنابراین این نصحیت هنگام جدایی من از توست:

" هرگز نخواه که برای کل زندگی به کسی بچسبی."

اگر دو نفر امروز از روی میل با هم اند، عالی ست.

اگر فردا هم احساس کردند که دوست دارند

باهم باشند، خوب است.

اگر هم چنین احساسی ندارند، امری شخصی است

و هیچکسی نباید دخالت کند.

تاکنون مسئله فرزندان مطرح می شد، پاسخ من این

است که فرزندان باید متعلق به جامعه باشند.

آن ها می توانند نزد پدر و مادر خود بروند، چه والدین

باهم زندگی کنند و چه از هم جدا باشند.

آن ها باید از والدین خود بیاموزند که عشق؛

اسارت و بردگی نیست، بلکه آزادی است.

و آن ها باید در جامعه حضور داشته باشند و با

ویژگی های متفاوت آدم ها آشنا شوند و از

بودن لذت ببرند.

بنابراین وقتی این بچه ها تصمیم می گیرند،

تصمیم آن ها از نوع احمقانه ی

" افتادن در عشق " نخواهد بود.

بلکه با اندیشه و تأمل و آگاهی گون تصمیم خواهند

گرفت.

این امکان وجود دارد که آنها برای کل زندگی

در کنار هم بمانند.

در واقع اگر آزادی باشد، امکان بیشتری وجود دارد

که آن ها در کنار هم بمانند.